เป็นเรื่องของพระเจ้าอังคติราชผู้ครองนครมิถิลา เป็นกษัตริย์ที่ชอบบำเพ็ญบุญกุศล พระองค์มีพระราชธิดาองค์เดียวทรงพระนามว่า “รุจาราชกุมารี” วันหนึ่งพระเจ้าอังคติราชเกิดขอสงสัยและทั้งปัญหาธรรมถามชีเปลือยคุณาชีวกัสสปโคตร ว่าบุคคลนั้นควรปฏิบัติตนเช่นไร ถึงจะเรียกว่าประพฤติตนอยู่ในธรรม กัสสปโคตรให้คำตอบว่า มนุษย์เราเกิดมาในโลกนี้มีความเสมอภาคกันหมด ผลของการประพฤติปฏิบัติไม่มีขอบเขตของบุญและบาป ดังนั้นพระองค์จึงเปลี่ยนพระทัยไปหาความเพลิดเพลินทางด้านกามคุณตั้งแต่นั้นมา รุจาราชกุมารีเห็นดังนั้นก็พยายามที่จะให้พระราชบิดาเลิกประพฤติตัวเช่นนี้ แต่ทำไม่สำเร็จ จึงทรงตั้งสัตยาขอให้เทวดาช่วยลดพระทัยพระราชบิดาให้เลิกประพฤติในทางที่ผิดเสีย ความทราบถึงท้าวมหาพรหม ผู้รักษาโลก มีนามว่า “นารท” จึงจำแลงรางเป็นญาณีเหาะลงมา โดยยกคานทองซึ่งมีภาชนะทองใส่ไว้ในสาแหรกอีกทีหนึ่ง ฤาษีนารทกัสสปะได้ชี้ถึงบุญบาปจนพระเจ้าอังคติราชกลับใจ

        ภาพสลักบนใบเสมาแผ่นนี้ เป็นภาพฤาษีนารทกัสสปะ ประทับยืน ทรงผมแบบชฎามงกุฎ พระหัตถ์ขวาแสดงปางวิตรรกะหรือ ปางแสดงธรรมแก่พระเจ้าอังคติราช โดยหาบสิ่งของอยู่บนบ่าทั้งสอง เบื้องหลังเป็นลวดลายก้อนเมฆ ซึ่งได้เหาะผ่านมา